donderdag 12 juni 2014

Pro- of antibiotica


Deze week kopte de krant “Minister Schippers van volksgezondheid wil dat alle ziekenhuizen gaan werken met antibioticateams”. Een maand eerder klonk een soortgelijke kreet in de hoek van de veehouderij. Het is de minister menens en dat is maar goed ook. Het gaat dramatisch slecht met onze huidige generatie antibiotica. De een na de andere bacterie wordt resistent en simpele infecties zijn steeds vaker onbehandelbaar. Ziekenhuizen worden uitgerust met zogeheten A-teams, infectiologen, microbiologen en virologen die waken over de goede inzet van antibiotica.

Het probleem ligt echter nog steeds in de veehouderij waar nog steeds kwistig wordt omgesprongen met antibiotica. Het probleem ligt ook in de verpleeghuizen waar, om reden van kostenbeheersing, de bacteriën niet op kweek worden gezet. De beste en goedkoopste manier is dan een zwaar breedspectrum antibiotica. Dit betekent eigenlijk dat je met een geblinddoekt een pijltje gooit naar een infectiehaard. In een razend tempo kunnen steeds meer bacteriesoorten de werking ervan weerstaan. Een infectie wordt dan levensbedreigend. Uit onderzoek blijkt dat dagelijks zevenzestig patiënten op de duizend in een verpleeghuis antibiotica krijgen. Ter vergelijking de huisarts schrijft op duizend patiënten gemiddeld elf keer voor. Verpleeghuizen zijn dus een reservoir geworden van resistentie. Deze problematiek wordt maar half ondervangen door de maatregelen van de minister. Het zou de minister sieren als een groot deel van de geldbuidel in de richting gaat van juist deze takken. Pas dan stippel je een goed antibioticabeleid uit.

Is er dan nog leven na de antibiotica. Gelukkig wel, James Collins in Boston heeft met zijn team ontdekt dat de toevoeging van zilver aan antibiotica een kuur duizendmaal effectiever kunnen maken. Overigens was de antibacteriële werking van zilver al in de oudheid (Hippocrates) bekend. De complementaire geneeskunde werkt er nog steeds mee. Zilver kan de bacteriën zodanig ontwrichten dat de moderne resistentie niet langer een probleem is. Zilver werkt in op de stofwisseling van de cel en leidt tot overproductie van reactieve en toxische zuurstofverbindingen. De celwand laat vervolgens meer antibiotica binnen.
Een andere prachtige ontwikkeling is het onderzoek en gebruik van natuurlijke suikers ter behandeling van infecties. D-mannose is een dergelijk suiker wat al ingezet wordt bij recidiverende blaasontstekingen. Israëlisch onderzoek toont aan dat er veel meer van deze suikervormen zijn. Bacteriën hechten aan op de suikerantennes van weefsels in ons lichaam. Door extra essentiële suikers in de bloedbaan te brengen, hechten de bacteriën zich aan deze vrije suikers. Deze suikers zijn de voeding van bacteriën. Een groot voordeel is dat er geen resistentie kan ontstaan. Een  microbe wordt niet resistent voor zijn eigen voeding.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten