Deze week kopte de krant “Minister Schippers van
volksgezondheid wil dat alle ziekenhuizen gaan werken met antibioticateams”.
Een maand eerder klonk een soortgelijke kreet in de hoek van de veehouderij.
Het is de minister menens en dat is maar goed ook. Het gaat dramatisch slecht
met onze huidige generatie antibiotica. De een na de andere bacterie wordt
resistent en simpele infecties zijn steeds vaker onbehandelbaar. Ziekenhuizen
worden uitgerust met zogeheten A-teams, infectiologen, microbiologen en
virologen die waken over de goede inzet van antibiotica.
Het probleem ligt echter nog steeds in de veehouderij
waar nog steeds kwistig wordt omgesprongen met antibiotica. Het probleem ligt
ook in de verpleeghuizen waar, om reden van kostenbeheersing, de bacteriën niet
op kweek worden gezet. De beste en goedkoopste manier is dan een zwaar
breedspectrum antibiotica. Dit betekent eigenlijk dat je met een geblinddoekt
een pijltje gooit naar een infectiehaard. In een razend tempo kunnen steeds
meer bacteriesoorten de werking ervan weerstaan. Een infectie wordt dan
levensbedreigend. Uit onderzoek blijkt dat dagelijks zevenzestig patiënten op
de duizend in een verpleeghuis antibiotica krijgen. Ter vergelijking de huisarts
schrijft op duizend patiënten gemiddeld elf keer voor. Verpleeghuizen zijn dus
een reservoir geworden van resistentie. Deze problematiek wordt maar half
ondervangen door de maatregelen van de minister. Het zou de minister sieren als
een groot deel van de geldbuidel in de richting gaat van juist deze takken. Pas
dan stippel je een goed antibioticabeleid uit.
Is er dan nog leven na de antibiotica. Gelukkig wel,
James Collins in Boston heeft met zijn team ontdekt dat de toevoeging van
zilver aan antibiotica een kuur duizendmaal effectiever kunnen maken. Overigens
was de antibacteriële werking van zilver al in de oudheid (Hippocrates) bekend.
De complementaire geneeskunde werkt er nog steeds mee. Zilver kan de bacteriën
zodanig ontwrichten dat de moderne resistentie niet langer een probleem is.
Zilver werkt in op de stofwisseling van de cel en leidt tot overproductie van
reactieve en toxische zuurstofverbindingen. De celwand laat vervolgens meer
antibiotica binnen.
Een
andere prachtige ontwikkeling is het onderzoek en gebruik van natuurlijke
suikers ter behandeling van infecties. D-mannose is een dergelijk suiker wat al
ingezet wordt bij recidiverende blaasontstekingen. Israëlisch onderzoek toont
aan dat er veel meer van deze suikervormen zijn. Bacteriën hechten aan op de
suikerantennes van weefsels in ons lichaam. Door extra essentiële suikers in de
bloedbaan te brengen, hechten de bacteriën zich aan deze vrije suikers. Deze
suikers zijn de voeding van bacteriën. Een groot voordeel is dat er geen
resistentie kan ontstaan. Een microbe
wordt niet resistent voor zijn eigen voeding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten