Koolhydraatverslaving

Sinds kort ben ik bezig met nieuwe voedingsplannen, gebaseerd op de oer principes, paleo, oervoeding, boeken verslind ik in de vrije avonduren. Door de goede methodieken te bestuderen en te vermengen met mijn eigen idee over deze genetische diëtetiek, heb ik nu mijn eigen oerplan.

Mia kwam bij me in de praktijk en wilde goede informatie over voeding. “Ik ben een echte koolhydraatstouwer”, zei ze vol trots. Jarenlang stouwde ze zes boterhammen per dag weg en draaide haar hand niet om voor acht aardappelen bij het avondeten. Bij rijstrecepten was het kopje rijst voor haar verre van voldoende. Liever at ze een half pak rijst in haar eentje op. Bij een pastamaaltijd moest de pan met een halve tot driekwart zak pasta op. Even voor de duidelijkheid, Mia woont alleen. Ogenschijnlijk was Mia niet eens zo superzwaar maar ze had behoorlijk veel dipjes gedurende de dag. Koolhydraat dipjes.

Ik vertelde Mia over het voedingspatroon van onze jagende en verzamelende verre voorouders. Er was toen nog geen landbouw, geen bio industrie, geen hapklare brokken brood, rijst, aardappelen, pasta en  gemoduleerde kippen. Dit was nu precies het voedingsplan, waar het menu van Mia voor de helft uit bestond.

Ik vertelde dat vanuit de wetenschappelijke literatuur steeds meer kwam vast te staan dat de mens beter gedijt op een voeding zonder graanproducten en aardappelen. Eerst wilde Mia hier niet veel van horen. Het druiste in tegen alles wat ze dacht te weten over voeding. Uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid het van haar aanvankelijke scepsis.  Ze wilde zichzelf wel onderwerpen aan mijn eetexperiment om te kijken wat het met haar deed. Ze ging haar tomeloze honger naar brood en aardappelen beteugelen. Ze mocht een periode lang nog slechts een schamel sneetje brood bij het ontbijt. In plaats daarvan at ze een goed gevulde fruitsalade met een handjevol walnoten en yoghurt. Bij het avondeten werden de aardappelen, pasta en rijst vervangen door extra groenten en peulvruchten. Het drastisch schrappen ging gemakkelijker dan Mia had gedacht. Ze miste haar oude eetpatroon niet en voelde zich prima bij haar nieuwe eetpatroon. Sterker nog, ze had tussendoor veel minder honger, bij haar oude patroon kon ze niet zonder tussendoortjes. Eerder kon ze de klok erop gelijk zetten: rond half elf en half vier moest ze wat eten, anders werd ze trillerig en chagrijnig. Vaak nam ze dan een plak ontbijtkoek of een eierkoek. Voor Mia werd dit een reden om door te gaan met haar experiment. Ze kende niet meer haar bekende dipjes en had bergen energie. Mia is koolhydraatstouwer af.